ΚΙΝΗΜΑ ΖEITGEIST!!!

H Ρευστή κοινωνική αλλαγή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον αν πληρούνται δυο περιπτώσεις. Ένα, το ανθρώπινο σύστημα αξιων, το οποιο αποτελείται από αντιλήψεις και πεποιθήσεις μας, πρέπει να επικαιροποιηθεί και να αλλάξει μέσω της εκπαίδευσης και της στοχαστικής ενδοσκόπησης. Δυο, το περιβάλλον που περικλείει αυτό το σύστημα αξιων πρέπει να αλλάξει ώστε να μπορεί να υποστηρίξει την νέα παγκόσμια αντίληψη. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του κάθε ατομικού συστήματος αξιων και του περιβάλλοντος τους είναι αυτό που επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Για παράδειγμα, στην κουλτούρα μας, “ηθική” είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος διαβάθμισης, αφού το κοινωνικό μας σύστημα προωθεί και επιβραβεύει τον ανταγωνισμό και την ιδιοτέλεια. Αυτή η προοπτική δεν “οδηγεί” μονο σε μια εκτρεπομενη συμπεριφορά… την δημιουργεί. Η διαφθορά είναι το πρότυπο στην κοινωνία μας και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το βλέπουν αυτό, δεδομένου ότι η ίδια η κοινωνία υποστηρίζει αυτή τη συμπεριφορά, θεωρείται αυτόματα φυσιολογική και σωστή.. η σωστή σε κάποιο βαθμό.

Δεδομένης αυτής της κατανόησης, υπάρχει μια πλάνη που έχει προκύψει, όταν ορισμένες ομάδες θεωρούνται διεφθαρμένες και όλοι οι άλλοι είναι σωστοί. Αυτή είναι η πανάρχαια αντίληψη “εμείς και αυτοί” η οποια δεν έχει βάση εμπειρικά επειδή ακριβώς έχει ένα βαθμό αληθειας.

Για παράδειγμα, υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα ανθρώπων που συνεχώς μιλούν για μια “Νέα παγκόσμια τάξη” και μια αντίληψη ότι υπάρχει μια ελίτ ομάδα ανθρώπων που έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν τον κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν χειραγωγήσει την κοινωνία με διαφορους τρόπους με σκοπό την διεκπεραίωση των στόχων τους.

Αυτό φυσικά ισχύει σε κάποιο βαθμό.

ΑΛΛΑ, η αποτυχία της αντίληψης είναι ότι αυτή η “ομάδα” δεν είναι με τίποτα μια ομάδα. Είναι μια τάση.

Αν αφαιρούσαμε όλα τα άτομα από την κορυφή, που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία, τότε θα ήταν απλά θέμα χρόνου προτού μια άλλη ομάδα ανθρώπων με τις ίδιες φιλοδοξίες θα έπαιρνε τη θέση τους. Ως εκ τούτου, δεν είναι τα συγκεκριμένα άτομα η τα γκρούπ ατόμων που αποτελούν το πρόβλημα. Στην πραγκατικότητα είναι οι οροι επάνω στους οποιους εκείνοι οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι και από τους οποιους έχουν κατηχηθεί. Φυσικά πολλοί μιλούν εναντια σε αυτή την άποψη, με την έννοια ότι είναι η “ανθρώπινη φύση” η αιτια που προκαλεί τον ανταγωνισμό και την ανάγκη για κυριαρχία. Αυτό δεν υποστηρίζεται από τα γεγονότα. Στην πραγματικότητα, είμαστε σχεδόν καθαρές πλάκες κατά τη γέννηση μας και το περιβάλλον μας είναι αυτό που πλάθει αυτό που είμαστε και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Ως εκ τούτου, για να πραγματοποιηθεί η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ αλλαγή, θα πρέπει να δαπανηθεί λιγότερος χρόνος για την καταπολέμηση αυτής της άρρωστης κοινωνικής δομής και περισσότερος χρόνος για την προσπάθεια αλλαγής των πραγματικών αιτιων. Όσο και αν φαντάζει δύσκολος και τρομακτικός αυτός ο τρόπος σκέψης, είναι ο μονος δρόμος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας προς το καλλίτερο.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να πατάμε τα μυρμήγκια που έρχονται κάτω από το ψυγείο, αλλα μέχρι να μαζέψουμε τα χαλασμένα τρόφιμα που βρίσκονται πίσω από αυτό, το μονο πράγμα που είναι σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουν να έρχονται!!!  

Psychology | Ψυχολογία

Η ψυχολογία ορίζεται συχνά ως «Η επιστήμη που ασχολείται με τις πνευματικές διαδικασίες και την συμπεριφορά».

Στο σύγχρονο κόσμο, υπάρχουν βασικά δύο κυρίαρχες σχολές σκέψης. Οι «γενετιστές» και οι «συμπεριφοριστές»… η παλιά διαμάχη της «φύσης εναντίον ανατροφής».

Οι Γενετιστές ρέπουν προς την αντίληψη ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά πηγάζει από το ένστικτο και την κληρονομικότητα. Συχνά στις ειδήσεις βλέπουμε ρεπορτάζ για κάποιες μελέτες που περιγράφουν την «γενετική προδιάθεση» του να είναι κανείς ρεπουμπλικάνος, ή καπνιστής. Αυτό υποστηρίζει την κοσμοθεωρία του «προγραμματισμένου» κόσμου και ότι ακόμα και λεπτές εκφράσεις της συμπεριφοράς, όπως μιας τάσης για εθισμό είναι τρόπου τινός γενετικές ή «ενστικτώδεις».

Οι «Συμπεριφοριστές», από την άλλη, βλέπουν τον άνθρωπο ως προιόν γαλούχησης, που βασίζεται στην περιβαλλοντική έκθεση του ατόμου. Έτσι, οι πράξεις ενός ατόμου πηγάζουν από την εμπειρία ή έναν ενεργοποιημένο τρόπο σκέψης, που προέρχεται από κεκτημένη κατανόηση. Ο μηχανισμός δράσης/ πεποίθησης λοιπόν, πηγάζει από μτην μάθηση, όχι την κληρονομικότητα ή το ένστικτο.

Ποιο είναι το πιο σωστό; Προφανώς, και οι δυο απόψεις είναι κατά κάποιο τρόπο σωστές. Το ενδιαφέρον μας στην επιβίωση και αναπαραγωγή είναι προγραμματισμένο/ γενετικό κατά κάποιο τρόπο, καθώς σχετίζεται άμεσα με τη θεμελιώδη επιβίωση. Ωστόσο, τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η επιβίωση βασίζονται εξ ολοκλήρου στην κοινωνική κατήχηση αυτού του ατόμου. Εάν ένα άτομο μεγαλώσει σε ένα ελλειματικό, χτυπημένο από ανέχεια περιβάλλον, με περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, θα αναπτύξει κάτι παραπάνω από απλή κλίση εμπλοκής σε παράνομες δραστηριότητες ώστε να επιβιώσει… ακόμα περισσότερο, ένα άτομο ας πούμε της μεσαίας τάξης που έχει εκπληρωμένες τις βασικές του ανάγκες. Από την άλλη, εάν ένα πολύ πλούσιο άτομο μεγαλώσει σε ελιτίστικη οικογένεια και άρα γαλουχηθεί στην ιδέα ότι η τάξη του υπηρετεί ως σύμβολο κύρους, πολύ συχνά θα εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους του ή θα εμπλακεί σε παράνομες δραστηριότητες ώστε να συμμορφωθεί με την ταυτότητά και την κοινωνική αλαζονεία που αντιλαμβάνεται ως αληθινή.

Το θέμα είναι ότι στην πραγματικότητα η περιβαλλοντική κατήχηση επηρεάζει το 99% των πράξεών μας και οι συνεχείς μελέτες συμπεριφοράς το αποδεικνύουν συνεχώς. Οι άνθρωποι γίνονται αλκοολικοί όχι λόγω γενετικής προδιάθεσης, μα λόγω της επιρροής των γονέων και των φίλων τους. Εάν κακοποιήσετε ένα παιδί, είναι πολύ πιθανό μεγαλώνοντας να αυτό να κακοποιεί άλλα παιδιά. Όταν τα ΜΜΕ προωθούν μια συγκεκριμένη ιδέα στην κοινωνία, όπως «τρομοκρατία», το κοινό κατηχείται στο να πιστεύει ότι συνιστά μια πραγματική απειλή, ανεξαρτήτου πραγματικότητας. Γεγονός αποτελεί ότι είμαστε αναδυόμενοι, ευάλωτοι οργανισμοί, υποκείμενοι σε συνεχείς επιρροές, κατήχηση και αλλαγές ως ένα συγκεκριμένο βαθμό. Αυτός ο «βαθμός» εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από τις κοινωνικές/ ιδεολογικές ταυτοποιήσεις που πολλοί κατηχήθηκαν να θεωρούν αμετάβλητες. Σε αυτό ακριβώς το σημείο συνείδησης είναι που υπεισέρχεται η παράλυση, καθώς δεν υπάρχει καμία φυσική ένδειξη πως ο,τιδήποτε νομίζουμε για το σήμερα δεν θα θεωρείται ξεπερασμένο στο μέλλον, καθώς ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούμε να θεωρούμε ως δεδομένα (μέχρι τώρα) είναι το γεγονός ότι όλες οι συνισταμένες της φύσης είναι αναδυόμενες. Η «ταυτοποιήση» με ένα σύνολο συνειδητοποιήσεων για το καλό της ακεραιότητας κάποιου, αποτελεί σοβαρή διαστρέβλωση στον κόσμο μας, καθώς θεωρείται «αδυναμία» η απόδειξη του σφάλματος κάποιου. Αυτό είναι φυσικά παράλογο, καθώς η απόδειξη των σφαλμάτων είναι ο γενικός τρόπος μάθησης και δεν θα έπρεπε να αποτελεί επίφοβη κατάσταση.

Ο Fritz Pearls είπε κάποτε ότι « Το ανθρώπινο είδος είναι το μόνο είδος με την ικανότητα παρέμβασης στην ίδια του την εξέλιξη». Αυτή είναι μια σημαντική συνειδητοποίηση, καθώς τα συστήματα πεποιθήσεών μας, τα οποία νομίζουμε ότι πρέπει να διατηρήσουμε για να υποστηρίξουμε την ταυτότητά μας , συχνά στέκονται εμπόδια σε νέες, μεταβαλλόμενες συνειδητοποιήσεις και στην προσωπική ανάπτυξη.

Οι κυρίαρχοι θεσμοί που διαιωνίζουν αυτήν την παράλυση φαίνεται να είναι οι Θεϊστικές Θρησκείες και το Χρηματικό Σύστημα. Η Θεϊστική θρησκεία προωθεί μια τυποποιημένη κοσμοθεώρηση, με μια κατανόηση που βασίζεται στην «πίστη» που απορρίπτει την λογική και τις νέες πληροφορίες. Το Χρηματικό σύστημα (σε όλες τις χώρες) βασίζεται στον Ανταγωνισμό για την Εργασία και άρα στην Εργασία για το Χρήμα. Πολύ απλά, η «ανταγωνιστική λογική» μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσω της αυτό-διαιώνισης και η αυτό-διαιώνιση και το προσωπικό συμφέρον οδηγεί φυσικά σε ένα στατικό θεσμό που προτιμά να μην αλλάζει, καθώς απειλείται η επιβίωση της επιχείρησης, της κυβέρνησης και τα λοιπά.

Αυτό καθιστά το σύστημα μη διατηρήσιμο.

Sociology | Κοινωνιολογία

H Κοινωνιολογία συχνά ορίζεται ως “Η μελέτη της κοινωνίας, της Ανθρώπινης κοινωνικής αλληλεπίδρασης”. Αυτός ο τομέας εξετάζει τις κοινωνικές δομές, γνωστικές και υλικές. Ένα παράδειγμα μιας γνωστικής κοινωνικής δομής είναι το καθιερωμένο όργανο της θρησκείας και πώς η λειτουργία της έχει επιπτώσεις στη συλλογική συνειδητοποίηση. Για παράδειγμα, οι υπέρ της ζωής χριστιανοί μοιράζονται μια διάθεση ότι η ανθρώπινη “ζωή” είναι ένα χωριστό στοιχείο από τη φύση και ότι η δολοφονία ενός αγέννητου εμβρύου είναι λάθος. Ταυτόχρονα, το νομισματικό σύστημα που βασίζεται στον ανταγωνισμό έχει τους υπερασπιστές του που βάζουν εμπρός τις ιδέες για το πώς ο ανταγωνισμός είναι η παραγωγικότερη κοινωνική στάση ζωής στην οποία οι άνθρωποι θα πρέπει συμμετέχουν.

Από την άλλη πλευρά οι υλιστικού τύπου κοινωνικές δομές, είναι προφανείς με τη μορφή των εταιρειών και των κυβερνήσεων, και έχουν μεγάλη επιρροή στην κοινωνία. Φυσικά, όλες οι υλιστικού τύπου κοινωνικές δομές αιμορραγούν πάνω στην Γνωστική σφαίρα, και έχουν πάντα μια ιδεολογία από πίσω τους.

Τώρα, ένα κοινό θέμα που απασχολεί την κοινωνιολογία είναι αυτό που έχει να κάνει με την “ανθρώπινη φύση” και τα αποτελέσματά της με μια συλλογική έννοια. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν διδαχτεί ότι τα ανθρώπινα όντα είναι από τη φύση τους ανταγωνιστικά μεταξύ τους, μαζί με την παραδοχή ότι, η κοινωνική διαστρωμάτωση και η ιεραρχία, είναι επίσης μια “φυσική τάση του ανθρώπου”.

Αυτό είναι μια πλάνη.

Αν εξετάσουμε, για παράδειγμα, μια αγέλη λιονταριών, θα δούμε ότι η κοινωνική ιεραρχία και ο βίαιος ανταγωνισμός ισχύει, στις περισσότερες περιπτώσεις, για την απόκτηση της τροφής. Η σύγκριση αυτή είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα φυσικό φαινόμενο και στην ανθρώπινη κοινωνία (ο πόλεμος, η απληστία, το «εγώ», κ.λπ.). Αυτό όμως που παραβλέπουμε, είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες σε κάθε περίπτωση. Η αγέλη των Λεόντων ζει σε ένα κόσμο της σπανιότητας και της έλλειψης. Δεν έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν παγίδες για να βρουν τρόφιμα και δεν έχουνε πρόσβαση σε μια σταθερή πηγή τροφής όποτε το θέλουν. Θα πρέπει να κυνηγούν και να αγωνίζονται μεταξύ τους για την τροφή. Αυτό φυσικά δημιουργεί ανταγωνισμό, για να επιβιώσουν, τα λιοντάρια ΠΡΕΠΕΙ να είναι επιθετικά το ένα με το άλλο. Με τη σειρά της, αναπτύχθηκε και η ιεραρχία, έτσι το ισχυρότερο από αυτά τα λιοντάρια να κερδίζει τα περισσότερα, και μετά ήρθε η σειρά της άσκησης της κυριαρχίας τους πάνω στα υπόλοιπα με στρωματοποιημένο τρόπο.

Ομοίως, στην σημερινή ανθρώπινη κοινωνία μας, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο άνθρωπος ζει μέσα σε αυτού του είδους την έλλειψη ή τη σπανιότητα από την αυγή της ύπαρξής του. Ωστόσο, καθώς τα χρόνια περάσαν, πρέπει να γινόμαστε όλο και πιο “πολιτισμένοι” λόγω της ικανότητάς μας να δημιουργούμε. Σε αντίθεση με τα Λιοντάρια, ο άνθρωπος είναι σε θέση να δημιουργήσει εργαλεία και να θέσει σε κίνηση τις διαδικασίες που θα τον ελευθερώσουν το από μια συγκεκριμένη δουλεία ή πρόβλημα, μειώνοντας έτσι την έλλειψη.

Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν αυτήν την «διορατικότητα» βλέποντας την σε ένα θεμελιώδες επίπεδο, και καταλαβαίνοντας ότι αυτή η σπανιότητα θα μπορούσε να εξαλειφθεί, αν το κατανοήσουμε αυτό, τότε η συμπεριφορά του ανθρώπου θα υποστεί δραματικές αλλαγές, απομακρύνοντας μας από τον ανταγωνισμό, τη δεσπόζουσα εις βάρος των άλλων θέση και την ταξική διαστρωμάτωση.

Ομοίως, οι παρωχημένες ιδεολογίες που δεν αντέχουν πια στη δοκιμασία του χρόνου, όπως η θεϊστικές θρησκείες, συνθέτουν αυτόν τον μύθο ότι η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να είναι φτιαγμένη με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Για παράδειγμα, η Καθολική ιδεολογία δηλώνει ότι οι άνθρωποι “γεννιούνται με την αμαρτία”.

Αυτό είναι παράλογο, απαρχαιωμένο και βασίζεται σε μια πρωτόγονη κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα βρέφος Γκάντι ή σε ένα βρέφος Χίτλερ … το περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει το άτομο και ως εκ τούτου την κοινωνία (και αντίστροφα).

Συνεπώς, η πραγματική κοινωνιολογική αλλαγή θα προέλθει από την εξάλειψη των συνθηκών που προκαλούν τα μοντέλα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς ρυπαίνουν τις κοινωνίες μας. Φυλακές, Αστυνομία και νόμοι είναι ένα απλό συνονθύλευμα και, στην πραγματικότητα, έχουν την τάση να κάνουν τα πράγματα χειρότερα με την πάροδο του χρόνου.

Τελικά, θα πρέπει να επέλθει ο επανασχεδιασμός του πολιτισμού μας για να αλλάξει η ανθρώπινη συμπεριφορά προς το καλύτερο.

Spirituality | Πνευματικότητα

Φαίνεται πως η πνευματικότητα έχει διαφορετικό νόημα για τον κάθε έναν από εμάς. Ένας τυπικός ορισμός θα ήταν: “Η αίσθηση της σημασίας και του σκοπού? Μία αίσθηση του εαυτού μας και της σχέσης του με αυτό που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας”.

Επί του παρόντος, η Θρησκεία και ο Μυστικισμός φαίνεται να έχουν το μονοπώλιο στην Πνευματικότητα. Θεϊστικές θρησκείες συχνά αναφέρονται στην σχέση του ανθρώπου με το Θεό ή τον θείο δημιουργό, ως μια πνευματική σχέση, ενώ στους Μυστικιστές θα βρείτε μια σχέση με κάποια υπερφυσική δύναμη. Η ουσία είναι ότι, σχεδόν καθολικά, η πνευματικότητα έχει να κάνει με μια «σχέση» σε ένα ή με ένα άλλο επίπεδο. Στις περισσότερες περιπτώσεις σχετίζεται με ένα πρόσωπο που συνδέεται με τον «τόπο» ή βρίσκει «νόημα» στη ζωή … όποια και εάν είναι αυτά.

Όσο υποκειμενικά και να είναι αυτά τα πράγματα, αρχίσουμε να παρατηρούμε κάποιες αλλαγές σε αυτές τις έννοιες, γιατί η κοινωνική πρόοδος τείνει να χαράζει μια πορεία για αυτές τις κατανοήσεις που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Στη σύγχρονη εποχή, έχουμε την δυνατότητα να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν μας και να εξετάσουμε τι θεωρούσαν οι πρόγονοί μας «πραγματικό» και, στη συνέχεια, να συγκρίνουμε τις ιδέες αυτές με ότι γνωρίζουμε σήμερα. Πολλές “πνευματικές πρακτικές” που υπήρχαν στο παρελθόν, δεν υπάρχουν πλέον, λόγω τις κατανόησης μας σε σχέση με το φυσικά φαινόμενα. Ως βασικό παράδειγμα, στις αρχές των θρησκειών συχνά “θυσιάζονταν” ζώα για ορισμένους σκοπούς … αυτό σπάνια συμβαίνει σήμερα, αφού η καταλληλότητα των εν λόγω πράξεων αποδείχθηκε άχρηστη για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επίσης, σπάνια οι άνθρωποι εκτελούν «τον χορό της βροχής »για να επηρεάσουν τον καιρό … Σήμερα γνωρίζουμε πως δημιουργούνται, οι καιρικές συνθήκες επομένως αυτές οι τελετουργικές πρακτικές δεν έχουν κανένα αυταπόδεικτο αποτέλεσμα.

Ομοίως, η ιδέα της «προσευχής» σε ένα θεό για ένα συγκεκριμένο αίτημα, έχει επίσης αποδειχθεί στατιστικά ότι έχει ελάχιστες επιπτώσεις ως προς το αποτέλεσμα, για να μην αναφέρω ότι τα στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός προσωποποιημένου δημιουργού δεν υπάρχουν προκύπτουν με κανέναν επιστημονικό τρόπο, μάλλον … προέρχονται από την αρχαία ιστορική κερδοσκοπία και τη λογοτεχνική παράδοση.

Η Καθιερωμένες θρησκείες, από πολλές απόψεις, φαίνεται να έχουν τις ρίζες τους σε μια αντιληπτική παρανόηση για τις διαδικασίες της ζωής. Για παράδειγμα, παρουσιάζουν μια οπτική του κόσμου όπου ο άνθρωπος τοποθετείται συχνά σε ένα διαφορετικό επίπεδο από τα άλλα στοιχεία της φύσης. Αυτό το «πνευματικό εγώ» μας έχει οδηγήσει σε δραματικές συγκρούσεις για γενεές, όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπινων όντων, αλλά ακούσια και μεταξύ του ανθρώπου και του ίδιου του περιβάλλοντος.

Ωστόσο, καθώς ο χρόνος έχει προχώρησει, η επιστήμη έχει αποδείξει πως τα ανθρώπινα όντα υπόκεινται στις ίδιες ακριβώς δυνάμεις της φύσης, όπως κι όλα τα άλλα. Έχουμε μάθει ότι όλοι μας μοιραζόμαστε την ίδια ατομική υποδομή, με τα δέντρα, τα πουλιά και με όλες τις άλλες μορφές ζωής. Έχουμε μάθει ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα στοιχεία της φύσης … χρειαζόμαστε τον καθαρό αέρα για να αναπνέουμε, τα τρόφιμα για να τρώμε, την ενέργεια του ήλιου, κλπ. Όταν γίνει κατανοητή αυτή η συμβιωτική σχέση της ζωής, θα αρχίσουμε να βλέπουμε ότι όσον αφορά τις “σχέσεις”, οι σχέση μας με τον πλανήτη είναι η πιο βαθιά και η πιο σημαντική. Το μέσο με το οποίο αυτό εκφράζεται, είναι επιστήμη, γιατί η επιστημονική μέθοδος ήταν αυτή που μας επέτρεψε να έχουμε εικόνα όλων αυτών των φυσικών διαδικασιών, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο “ταιριάζουμε” σε αυτό το σύνολο του συστήματος της ζωής.

Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «πνευματική αφύπνιση». Παρόλο που αυτή η αποδεδειγμένη από την επιστήμη πραγματικότητα, το ότι δηλαδή ο άνθρωπος, δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη μορφή της φύσης, και παρόλο που η ακεραιότητα μας σαν όντα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ακεραιότητα του περιβάλλοντος, εμείς στεκόμαστε χώρια από αυτό. Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική “πνευματική” κοσμοθεωρία, γιατί στον πυρήνα της αυτη η πραγματικότητα επιβάλει από μόνη της την ιδέα της αλληλεξάρτησης και της σύνδεσης με τα πάντα.

Η διασύνδεση του συνόλου της ζωής είναι αναμφισβήτητη στην πιο βασική έννοια του όρου, και είναι αυτή η διαρκής “σχέση” του συνόλου της διασύνδεσης που δεν έχει πλήρως υλοποιηθεί συνολικά από την κοινωνία μας. Έτσι, ο τρόπος συμπεριφοράς μας και οι αντίληψεις μας είναι εκτός γραμμής με την φύση … και, επομένως, καταστροφικές.

Η φύση είναι ο ίδιος δάσκαλος μας, και τα κοινωνικά μας όργανα και οι φιλοσοφίες θα πρέπει να προέρχονται από αυτήν την θεμελιώδη και, πάντοτε, «πνευματική» κατανόηση.

Όσο γρηγορότερα αυτό το πνευματικό ξύπνημα διαδοθεί, τόσο πιο λογική, ειρηνική και παραγωγική θα γίνει η κοινωνία.

Technology | Τεχνολογία

Όταν εξετάζουμε τη σχετικότητα των κοινωνικών δομών και των ιδεολογιών μας στην κοινωνία, πολύ συχνά βλέπουμε τις κυβερνήσεις, τους πολιτικούς και τις εταιρίες ως καθοδηγητικά οργανωτικά και καταλυτικά όργανα, αρμόδια για την ποιότητα της ζωής μας. Αυτό ισχύει, φυσικά, αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο. Στο πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι έχουν γίνει όλο και περισσότερο συνειδητοποιημένοι ως προς τη φύση και τις διαδικασίες της, και μπόρεσαν να καταλάβουν πώς να μιμηθούν τη φύση σε όλο το δημιουργικό της μεγαλείο.

Το αποτέλεσμα είναι η τεχνολογία, η οποία είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα άλλα είδη σε σχέση με τη λειτουργικότητα. Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε με μεγαλειώδεις τρόπους. Εάν δε θέλουμε να καθαρίζουμε τους υπονόμους, μπορούμε να επινοήσουμε μια μηχανή να το κάνει για μας.

Στην αρχή της βιομηχανικής εποχής, μια μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων εργάζονταν στα εργοστάσια. Σήμερα, η αυτοματοποίηση αποτελεί το 90% σχεδόν όλων των εργοστασίων. Αυτό έχει εκτοπίσει τους ανθρώπους και έχει δημιουργήσει ένα μεγάλη, τεχνητή βιομηχανία υπηρεσιών προκειμένου να μείνουν οι άνθρωποι απασχολημένοι για να βγάζουν χρήματα.

Αυτό το μοτίβο είναι πολύ αποκαλυπτικό. Η επίπτωση είναι ότι η μηχανική αυτοματοποίηση προκαλεί συνεχώς το ρόλο της γενικής ανθρώπινης εργασίας. Αυτό δε σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα να κάνουν όσο περνάει ο καιρός. Μάλλον το αντίθετο… αυτή η επίπτωση δείχνει την απελευθέρωση των ανθρώπων από τις εργασίες που δεν τους ενδιαφέρουν, ώστε να έχουν το χρόνο να επιδιώξουν ότι διαλέξουν. Εκτός αυτού, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η κοινωνία σήμερα επιδεικνύει μια πολύ αρνητική στάση προς την ανθρωπότητα, διατηρώντας την πεποίθηση ότι εάν οι άνθρωποι δεν χρειαζόταν να κάνουν κάτι, θα κάθονταν συνέχεια, θα ήταν τεμπέληδες και δε θα έκαναν τίποτα. Αυτό είναι παράλογη προπαγάνδα.

Η έννοια του «ελεύθερου χρόνου» είναι μια χρηματική εφεύρεση, δημιουργημένη λόγω της καταπιεστικής, φασιστικής βάσης του ίδιου του θεσμού της εργασίας. Η οκνηρία είναι γεγονός ότι είναι μια μορφή απόρριψης του συστήματος. Είναι μια ποιότητα που υπάρχει μόνο λόγω της καταπίεσης και της προ απαιτούμενης δουλείας.

Σε μια πραγματική κοινωνία, δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο όπως ο διαχωρισμός της «εργασίας» και του «ελεύθερου χρόνου», διότι οι άνθρωποι θα μπορούν να ακολουθήσουν ό, τι θεωρούν οι ίδιοι σχετικό. Για να το θέσω διαφορετικά, αναλογιστείτε την περιέργεια και το ενδιαφέρον ενός παιδιού. Αυτός ή αυτή δεν ξέρει καν τι είναι το χρήμα…Έχουν ανάγκη το χρήμα ως κίνητρο για να βγουν έξω και να εξερευνήσουν/δημιουργήσουν; Όχι. Έχουν ένα προσωπικό ενδιαφέρον και το ακολουθούν χωρίς ανταμοιβή. Είναι γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες στην κοινωνία μας, όπως ο Αϊνστάιν, ο Νεύτωνας ή ο Γαλιλαίος, ακολούθησαν αυτό που έκαναν χωρίς οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τα χρήματα. Το έκαναν επειδή το ήθελαν. Η πράξη και η συνεισφορά τους ήταν η ανταμοιβή τους.

Η ουσία εδώ είναι ότι το χρήμα δεν είναι πραγματικό κίνητρο για τίποτα και το να σκέφτεσαι έτσι είναι σαν να υποστηρίζεις ότι οι άνθρωποι είναι εγγενώς οκνηροί και διεφθαρμένοι. Η οκνηρία και η διαφθορά είναι προϊόντα της ανάπτυξης που δημιουργεί το κοινωνικό μας σύστημα.

Επιστρέφουμε στην τεχνολογία ,βρίσκουμε ότι η ποιότητα ζωής μας,όσο αφορά την λειτουργικότητα,έχει αυξιθέι συμαντικά απο τα πλεονεκτήματα που τα τεχνολογικά εργαλεία που δημιουργούμε.Από μια μηχανή γκαζόν μέχρι έναν βηματοδότη ,η τεχνολογία σώνει ζωές και μειώνει τον χρόνο που απαιτείται για τυπικές ακόμα και δύσκολες δραστηριότητες.Στην πραγματικότητα ,αν πάμε αρκετά πίσω στον χρόνο,γίνετε προφανές ότι η τεχνολογική ανάπτυξη είναι ο πιο συμαντικός θεσμός που έχουμε στη διάθεση μας και η αναζήτηση μιας τεχνολογίας που θα βοηθά κοινωνικά (και όχι όπλα) θα έπρεπε να είναι η απόλυτη προταιρεότητα της κουλτούρας μας.

Την ίδια στιγμή ,η τεχνολογική ανάπτυξη οδεύει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση ή διαδικασία..Αυτό μπόρει να ονομαστεί “Επιστημονική Μέθοδος”.Ο Carl Sagan κάποτε είχε πει πάνω σε αυτό “Η κοινωνία καλοσωρίζει τα δώρα της επιστήμης,αλλά απορίπτει τις μεθόδους της”.

Αυτό είναι τόσο αληθινό στην σύνχρονη εποχή, γιατί το ευρή κοινό δυσκολεύεται να κανανοήσει ότι η επιστήμη δεν είναι απλά ένα εργαλείο..Είναι μια καθολική λειτουργικότητα που μπορεί να εφαρμοστεί στην κοινωνία μας με τρόπους που πολλοί δεν θα φανταζόντουσαν.

Είναι προφανές ότι η τεχνολογία βελτιώνει το επίπεδο ζωής μας και εξυπηρετεί ως ο απελευθερωτής της ανθρώπινης ζωής όσον αφορά τον υλικό κόσμο. Γιατί λοιπόν να μην εφαρμοστούν οι μέθοδοι της στην λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας σαν σύνολο;

Οι επιστημονικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε μεμονωμένα συστήματα και δεν έχει δοθεί η ευκαιρία να εφαρμοστούν στο κοινωνικό σύστημα σαν ολότητα. Αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι, απέναντι στις αλλαγές που επιφέρουν αυτές οι μέθοδοι, και τείνουν να υποστηρίζουν μία δογματισμένη, ρομαντική και εκτός εποχής στάση.

Αν μας δινόταν η ευκαιρία να χτίσουμε μία κοινωνία από την αρχή, ποια μέσα θα χρησιμοποιούσαμε ώστε να την κάνουμε όσο το δυνατόν αποδοτικότερη, πιο βιώσιμη και με σεβασμό στον άνθρωπο; Αυτή είναι η δίκη προσέγγισή μας. Προφανώς δεν μπορούμε ξεκινήσουμε να χτίσουμε μία κοινωνία από το μηδέν, αλλά η ουσία είναι φανερή πια. Έχει έρθει ο καιρός να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με βάση το χρήμα και τα όρια που αυτό μάς θέτει, και να σκεφτούμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχουμε εδώ στη Γη, με ανοιχτό μυαλό.

Το ενδιαφέρον μας αυτό γέννησε την ιδέα μιας κοινωνίας βασισμένης στους φυσικούς πόρους. Το Venus Project εξετάζει και εξελίσσει αυτήν την, πραγματικά απλή στη σύλληψή της, ιδέα, εδώ και πολύ καιρό. Μελετάμε, καθιερώνουμε και μεγιστοποιούμε την χρήση των φυσικών πόρων του πλανήτη, σε συνδυασμό με απεριόριστη πρόσβαση στις πληροφορίες και τεχνολογική ανάπτυξη.

Με μια τέτοια προσέγγιση – προϊόν επιστημονικής στρατηγικής – δεν μένουν περιθώρια παρεξήγησης ή παρανόησης των όσων γράφονται για τη δημιουργία της κοινωνίας, ιδιαίτερα στις θεμελιώδης αξίες της. Οι επιστημονικές παράμετροι αναπτύσσουν τις δυνατότητες μιας τέτοιας κοινωνίας στο μέγιστο δυνατόν.

Sustainability | Βιωσιμότητα

Όταν ασχολούμαστε με τη βιωσιμότητα συχνά σκεφτόμαστε τη διάρκεια, τη μακροζωία και το σεβασμό στο περιβάλλον. Γενικά, μια βιώσιμη πρακτική είναι μια πρακτική που λαμβάνει υπόψη την υγεία του μέλλοντος. Εντούτοις, αυτή η ιδέα δεν αναφέρεται μόνο στο φυσικό, υλικό κόσμο -ισχύει επίσης για τη σκέψη, τις πεποιθήσεις, την ανθρώπινη συμπεριφορά και την κοινωνία σαν σύνολο.

Μία μη βιώσιμη πρακτική είναι αυτή που έχει ανισόρροπο, αρνητικό αποτέλεσμα, το οποίο με τον καιρό θα επιρρεάσει άσχημα το άτομο, την κοινωνία ή/και το περιβάλλον. Μία κλασσική περίπτωση είναι η τωρινή μας χρήση του πετρελαίου σαν μέσο ενέργειας. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μη βιώσιμο, επειδή το πετρέλαιο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος μη ανανεώσιμο, και η καύση του είναι καταστρεπτική για το περιβάλλον. Οποιαδήποτε τεχνική που προκαλεί αμετάκλητη μείωση των πόρων, ή μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική ρύπανση είναι μη βιώσιμη.

Παρομοίως, αν μια επιχείρηση παράγει μεγάλα ποσά ρυπογόνων υποπροϊόντων κατά την παραγωγή, μολύνοντας το περιβάλλον, αυτό θα θεωρούταν μη βιώσιμη πρακτική, ανεξάρτητα από το τι παράγει.

Ομοίως, εάν τα υλικά ή η γνώση που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή ενός προϊόντος δεν είναι της υψηλότερης γνωστής ποιότητας, πολύ συχνά η ακεραιότητα εκείνου του προϊόντος συμβιβάζεται εγγενώς, οδηγώντας στην ενδεχόμενη δημιουργία περισσότερων αποβλήτων όταν αποτυγχάνει εκείνο το προϊόν ή γίνεται ξεπερασμένο. Λαμβάνοντας υπόψη το τρέχον σύστημα κέρδους μας, όλα παράγονται με έμφυτη την αδυναμία, λόγω της ανάγκης να ανταγωνιστούν για το μερίδιο αγοράς. Με άλλα λόγια, εάν δύο επιχειρήσεις ανταγωνίζονται για να δημιουργήσουν ένα ορισμένο αντικείμενο και οι δύο θα πρέπει να έχουν στρατηγική στα υλικά και τα σχέδια που χρησιμοποιούν, συμβιβάζοντας πολύ συχνά την ποιότητα χάριν της οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν που αναλώνεται πολύ γρηγορότερα από ένα προϊόν που του δόθηκε η μέγιστη προσοχή και τα υψηλότερης ποιότητας υλικά.

Αυτό το δεν συμβαίνει στο σύστημά μας για δύο λόγους:
1) εάν μια επιχείρηση επρόκειτο να χρησιμοποιήσει το καλύτερο σχέδιο και τα καλύτερα υλικά, θα είχε μάλλον ένα πολύ υψηλότερο κόστος παραγωγής και θα έχανε πιθανώς τον ανταγωνισμό.
2) εάν τα προϊόντα είχαν μεγάλη διάρκεια ζωής, οι άνθρωποι δεν θα χρειαζόταν να τα αντικαθιστούν επανειλημμένα, να αναβαθμίζουν και να επισκευάζουν μέρη τους, και ένα τεράστιο ποσό εισοδήματος και εργασιών θα χανόταν από τη βιομηχανία, πράγμα που επιβραδύνει την οικονομία.

Αυτό φυσικά είναι εξ ορισμού μη βιώσιμο, γιατί η έμφυτη ανεπάρκεια του οικονομικού συστήματος δημιουργεί τελικά τα περιττά πολλαπλάσια, τα απόβλητα και τη ρύπανση.

Και αυτό μας οδηγεί στις μη βιώσιμες ιδεολογίες.

Μια μη βιώσιμη ιδεολογία είναι αυτή που οδηγεί εγγενώς ένα πρόσωπο ή μια ομάδα στις μη βιώσιμες πρακτικές. Για παράδειγμα, ο λόγος που εγκαταστάσεις παραγωγής θα χρησιμοποιήσουν φτωχά υλικά για να δημιουργήσουν μη βιώσιμα προϊόντα, και να παράγουν επίσης ένα δυσανάλογο ποσό αποβλήτων, είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα μιας μεγαλύτερης δύναμης, γνωστή ως χρηματικό σύστημα ή σύστημα κέρδους. Σε ένα σύστημα κέρδους, δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή για τη βιωσιμότητα, γιατί το σύστημα είναι χτισμένο πάνω στον ανταγωνισμό και την ανανέωση. Σε τέτοιες περιστάσεις, η βιωσιμότητα έρχεται πάντα δεύτερη στα οφέλη, γιατί η επιβίωση μιας επιχείρησης είναι βασισμένη στο κέρδος, και το κέρδος είναι εν μέρει βασισμένο στη μείωση των δαπανών και την επέκταση του εισοδήματος. Επομένως, οι μη βιώσιμες πρακτικές που υπάρχουν σε όλες τις βιομηχανίες είναι το αποτέλεσμα μιας ελλοχεύουσας ρωγμής στην ίδια την ιδεολογική οικονομική δομή.

Θεωρητικά, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι η ύπαρξη αφθονίας πόρων, μαζί με τα προϊόντα που αποτελούνται από τα πιο ανθεκτικά υλικά για τη μέγιστη βιωσιμότητα και αποδοτικότητα, είναι καλό πράγμα. Εντούτοις, αυτές οι έννοιες δεν ανταμείβονται στο τρέχον παγκόσμιο χρηματικό μας σύστημα. Αυτό που ανταμείβεται είναι η έλλειψη. Η έλλειψη και η προγραμματισμένη παλαίωση ανταμείβονται βραχυπρόθεσμα, γιατί αυτά δημιουργούν άμεση επιστροφή κέρδους, ενώ επίσης δημιουργούν περισσότερες θέσης εργασίας. Δυστυχώς, αυτή η βραχυπρόθεσμη ανταμοιβή επιφέρει μακροπρόθεσμη καταστροφή.

Το ελεύθερο επιχειρηματικό σύστημα, μαζί με όλες τις άλλες υποομάδες, όπως ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός, είναι μια μη βιώσιμη ιδεολογία, γιατί έχει μια έμφυτη ροπή προς την περιβαλλοντική και κοινωνική κατάχρηση. Σαφέστερα, ένας κόσμος που ανταγωνίζεται για την εργασία, τους πόρους, και την επιβίωση είναι ένα μη βιώσιμο σύστημα εγγενώς, γιατί στερείται μια εξωτερική συνείδηση.

Οπότε τι είναι μια βιώσιμη ιδεολογία;

Παρόλο που αυτή η ερώτηση θα επιφέρει συνεχώς νέες απαντήσεις καθώς η ανθρώπινη εξέλιξη συνεχίζεται, σήμερα έχουμε μια έννοια που λέγεται επιστημονική μέθοδος. Πολύ απλά, η επιστημονική μέθοδος είναι μια διαδικασία έρευνας που χρησιμοποιεί τις πιο σύγχρονες μεθόδους, μετρήσεις, δοκιμές και πειραματισμούς, για να καταδείξει την ορθότητα μιας κατανόησης ή μιας πιθανής ανάλυσης σε ένα ορισμένο πρόβλημα.

Ένα παράδειγμα θα ήταν ένα πρόβλημα με το αυτοκίνητό σας. Εάν το αυτοκίνητό σας δεν ξεκινούσε, θα αρχίζατε ένα συνειρμό σκέψεων, βασισμένο στη λογική, για να βρείτε την πηγή του προβλήματος. Η λογική θα καθοδηγούσε την εστίασή σας, αρχίζοντας πιθανών με το πόση βενζίνη έχει το αυτοκίνητο, προχωρώντας στη μίζα, κλπ. Αυτή είναι η επιστημονική μέθοδος που εφαρμόζεται στην επίλυση προβλημάτων. Μια μη επιστημονική μέθοδος για ένα τέτοιο πρόβλημα θα ενέπιπτε στην κατηγορία του παραλόγου. Για παράδειγμα εάν το αυτοκίνητό σας δεν ξεκινούσε θα ήταν παράλογο να κοιτούσατε τα λάστιχα, γιατί οι ρόδες δεν θα είχαν καμία σχέση με τους μηχανισμούς που σχετίζονται με το πρόβλημα.

Δυστυχώς, η προσέγγισή μας στην κοινωνική λειτουργία στερείται κατά ένα μεγάλο μέρος τη λογική και τη μεθοδολογία, αλλά μάλλον καταδύεται στην παράδοση, τη δεισιδαιμονία και τις ξεπερασμένες μεθόδους συμπεριφοράς. Μια επιστημονική προσέγγιση στην κοινωνία, που χρησιμοποιεί τη λογική και την αιτία για να αξιολογεί και να αντιδράει στα κοινωνικά ζητήματα θα είχε μια φυσική έλξη προς τη βιωσιμότητα, γιατί τίποτα δεν μπορεί να απομονωθεί ή να αποσυνδεθεί σε μια τέτοια προσέγγιση. Με άλλα λόγια, πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τις παρωπίδες των συστημάτων και των ιδεολογιών που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν, και να αρχίσουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τον πιο ευρύ και αμερόληπτο τρόπο που μπορούμε. Το μόνο μέσο που υποστηρίζει αυτήν την προσέγγιση είναι η επιστήμη, και τα δώρα της επιστήμης έχουν αναμφίβολα αποδείξει την ισχύ της. Επομένως, είναι καιρός να χρησιμοποιήσουμε τις μεθόδους της επιστήμης στην προσέγγισή μας στην ίδια την κοινωνία.

Μια γρήγορη ματιά στα μοντέλα λειτουργίας που χρησιμοποιούνται στον κόσμο σήμερα, απεικονίζει μια καταφανή αμέλεια της αιτίας, της λογικής και της επιστημονικής εφαρμογής. Οι οικονομικές δομές μας είναι βασισμένες σε μέσα ανταλλαγής και τιμών που έχουν μικρή σχέση με τους αληθινούς πόρους και την πραγματικότητα. Η θρησκεία συνεχίζει να κηρύσσει κοσμοθεωρίες που έχουν από καιρό ξεπεραστεί από την προοδευτική επιστημονική σκέψη. Το σύστημα εργασίας μας είναι οργανωμένο έτσι ώστε οι άνθρωποι πρέπει να απασχολούνται προκειμένου να κερδίσουν τα χρήματα για να επιβιώσουν, ενώ η πραγματική συμβολή αυτών των επαγγελμάτων στην κοινωνία είναι ιδιαίτερα ύποπτη, δείχνοντας ότι υπάρχουν επαγγέλματα για να κρατούν τους ανθρώπους απασχολημένους προκειμένου να ζουν και να υποστηρίζουν την οικονομική δομή. Αυτό είναι σπατάλη της ανθρώπινης ζωής…

Υπάρχουν πάρα πολλές απόψεις σχετικά με την κατανόηση ότι οι τρέχοντες κοινωνικοί μας θεσμοί είναι μη βιώσιμοι. Για να συνοψίσουμε το θέμα, η ζωή μας στη γη πρέπει να έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση από την οποία οι ενέργειές μας σχετίζονται. Αυτή η προϋπόθεση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο εμπειρική, και μην βασισμένη στην ατομική άποψη ή προβολή. Από μια επιστημονική προοπτική, βλέπουμε ότι οι πόροι και η ανθρώπινη ευφυΐα είναι τα πολυτιμότερα ζητήματα. Η ανθρώπινη νοημοσύνη και συνειδητοποίηση, συνδυασμένες με τη στοχαστική διαχείριση και τη χρησιμοποίηση των γήινων πόρων είναι πραγματικά τα μόνα θεμελιώδη ζητήματα. Όλα τα άλλα χτίζονται πάνω σε αυτά. Επομένως, πρέπει να αρχίσουμε μια προσέγγιση που μεγιστοποιεί την εκπαίδευση, την τεχνολογία και τη διαχείριση των πόρων.

Μέχρι να γίνει αυτό, η βιωσιμότητα θα βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτός είναι ο στόχος του Venus Project και του κινήματος Zeitgeist. 

ΠΗΓΗ:http://alithinapsemata.wordpress.com/%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B6eitgeist/